Ναυτικά ιστορήματα VI: Cruiser «Empress». Δι γκρικ ναιτ.

του Γιάννη Κληρονόμου

Πράξη πρώτη: Σε λίγους μήνες στις 21 Αυγούστου 2021 θα συμπληρωθούν 29 ολόκληρα χρόνια από το μακρινό 1992, εκείνη τη μέρα που το χάσαμε. Δεν ξέρω γιατί ήρθε και σφήνωσε στο μυαλό μου αυτή η ιστορία, στα καλά καθούμενα. Ίσως της το οφείλω. Θα είναι μια ιστόρηση όμοια με θεατρικό έργο σε δυο πράξεις. Η Πρώτη πράξη θα είναι τα όμορφα της, και η δεύτερη τα …δύσκολα.

Πάμε λοιπόν στην πρώτη πράξη, χτυπάει το τρίτο κουδούνι.

-Ήτανε ένα όμορφο μεγάλο,σχεδόν καινούριο καράβι Ξαναφτιαγμένο από την αρχή. Μετασκευασμένο στη Χαλκίδα το 1990. Κράτησαν μόνο το σκαρί και τις μεγάλες μηχανές του και έγινε μια κουκλίτσα, ένα λαμπερό κρουαζιερόπλοιο που εκεί στην πρύμνη του ανέμιζε η πιο όμορφη σημαία του κόσμου η γαλανόλευκη. Όλοι οι αξιωματικοί και σχεδόν όλο το πλήρωμα ήταν Έλληνες. Τώρα που τους ξαναφέρνω στο μυαλό επαγγελματίες Ναυτικούς (με Ν κεφαλαίο).

Ξεκίνησε χωρίς εμένα στην αρχή το μακρινό ταξίδι του από τον Πειραιά μέσα από τον Ατλαντικό για το θρυλικό Μεξικό, όχι από την μεριά του Ατλαντικού που την ξέρετε όλοι, αλλά από την άλλη, του μεγάλου Ειρηνικού ωκεανού, μέσα από το κανάλι του Παναμά. Όταν πλησίαζε στο Μεξικό εγώ είχα μόλις πάει στην εταιρεία και με έστειλαν εκεί να το πάρω, στην πόλη της «Λα Παζ». Θα κάναμε μια μαγική κρουαζιέρα στην «Mexican Riviera» όπως την διαφήμιζαν τα πρακτορεία ταξιδιών στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής. Μια Κρουαζιέρα 7 ημέρες και νύχτες σε μια εποχή που όλοι βλέπαν στην τηλεόραση το «Πλοίο της αγάπης» (Love boat για τους αγγλομαθείς) και που και εμείς με αυτήν την περίφημη και πασίγνωστη μουσική υποδεχόμαστε τους επιβάτες που είχαν ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τα αυτιά τους όταν έμπαιναν μέσα πρώτη φορά και… έβλεπαν.

Ταξίδια σε μαγικά μέρη ονειρεμένα γι’ αυτούς που έτσι και αλλιώς είχε φροντίσει ο δικός τους κινηματογράφος και η ΤιΒί να τα κάνει ακόμη μαγικότερα, τους είχαν προετοιμάσει οι ταινίες του Χόλυγουντ.
Ακούστε δρομολόγιο: Ακαπούλκο- Πόρτο Βαγιάρτα -Μαζατλάν – Ιξτάπα ζιχουαντανέχο- Μανζανίλλο – Λα Παζ που ήταν εκεί στον κάβο του Σαν-Λούκας, μια μικρή πόλη στην άκρη του μεγάλου ακρωτήριου του δυτικού Μεξικού και είχε αεροδρόμιο. (κοιτάξτε και κάνα χάρτη). Οι επιβάτες έρχονταν κατ’ ευθείαν από Αμερική με αεροπλάνο για το όνειρο της ζωής τους. Μας εγκαινίασε ο ίδιος ο τότε πρόεδρος του Μεξικού που ήρθε με την κουστωδία του καμία 30ρια κρυφά οπλισμένα άτομα και με άλλους τόσους φανερά οπλισμένους φρουρούς σε κάτι απίστευτα μαύρα αυτοκίνητα.

Ήταν εκεί στο Λα Παζ για την καθιερωμένη αρχική δεξίωση, και εγώ είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου τόσα πολλά και φανταχτερά φαγητά μαζεμένα σε ένα τραπέζι. Και υπέροχα αγάλματα φτιαγμένα από πάγο. (Όσο για τον πρόεδρο -Μετα από μερικά χρόνια μάθαμε ότι τον χώσανε δια βίου φυλακή για τους γνωστούς για όλους τους πολιτικούς καριέρας λόγους. «Κατάχρησης οικονομικών του μεξικανικού λαού» λέει –Μπα δεν το πιστεύω, φαινόταν καλός άνθρωπος).

Ήταν λοιπόν ένα όμορφο καράβι με μια υπέροχη σπαθένια πλώρη. Όμορφο σκαρί, διακοσμημένο και ξαναφτιαγμένο από ελληνικά χέρια με ελληνικά υλικά και από Έλληνες μαστόρους που υπήρχαν τότε.. Το Ονόμασαν EMPRESS (Αυτοκράτειρα). Είχε ένα πολύ καλό μέγεθος για την εποχή, καινούρια σαλόνια και Ρεστοράν χάρμα ομορφιάς και στις καμπίνες του όλα καινούρια. Είχε το μεγάλο σαλόνι του εκεί στην
πρύμνη το «Starlite lounge» που ήταν με σκούρα μπλε βελούδινη οροφή και στους τοίχους μια όμορφη ταπετσαρία. Στην οροφή εκατομμύρια κρυφά λαμπάκια που αναβόσβηναν με fiber optics και κομπιούτερ απίστευτη τεχνολογία για την εποχή. Όταν ανάβαν όλα το βράδυ έμοιαζε με έναστρο ουρανό με τις εκατοντάδες μικρά αστεράκια. Είχε το μεγάλο μπροστινό φωτεινό σαλόνι το «Crown club» για τους
μεγαλύτερους στην ηλικία που θέλαν την ηρεμία τους και από επάνω είχε το γυάλινο «Panorama Bar» μπροστά επάνω που έβλεπε πανοραμικά όταν μπαίναμε στα λιμάνια. Εκεί πίνανε το απεριτίφ τους στην δροσιά του αιρκοντίσιον. Είχε μια μεγάλη πισίνα και ένα τεράστιο sun deck. Χλιδή ένα πράμα λέμε. Έχετε κάνει κρουαζιέρα με κανονικό κρουαζιερόπλοιο στην ζωή σας; ( Όχι μονοήμερη με τον ‘’πορτοκαλή ήλιο’’) Σας το συνιστώ με το που θα ξαναξεκινήσουν να πάτε. Αξέχαστη εμπειρία ζωής. Οι περισσότεροι επιβάτες έκαναν μήνα του μέλιτος στο «love boat» για να μπορούν να χωρίσουν μετά με τις πιο όμορφες αναμνήσεις.

Χρυσά Γαλόνια και στολές εμείς, τότε που το χρυσό γαλόνι το φόραγαν μόνο λίγοι- που λέει ο Καββαδίας- μετά την δουλειά το βραδάκι μαζευόμαστε στην γωνιά μας στο σαλόνι “Starlite lounge” (Έτσι γράφετε Αμερικάνικα το starlight μη λέτε ότι το γράφω λάθος ) να δούμε και να ακούσουμε το σόου. Καθώς είχε σχεδόν πάντα γαλήνιες θάλασσες και καθώς οι αξιωματικοί της βάρδιας ήταν επαγγελματίες και ήξεραν πολύ καλά την δουλειά τους, είμαστε σχετικά ήσυχοι. Ωραίο ήταν το show άμα το έβλεπες μια φορά. Την μια μέρα έβγαινε ένας που έπαιζε μπάντζο και έλεγε κάτι αμερικανικά country σαν αυτά του Τζόνι Κας και βαριόμαστε. Την άλλη ο Τομ Τζέπερσον που με την θεσπέσια πράγματι φωνή τενόρου μας έλεγε τραγούδια από τα γνωστά
μιούζικαλ της εποχής. Από Το Φάντασμα της όπερας, το Cats, και το Jesus Christ superstar. Ήταν αυτός που άρεσε περισσότερο σε εμάς τους Έλληνες του καραβιού και τον περιμέναμε στην βδομαδιάτικη παράσταση του. Την άλλη μερα τα κορίτσια του μπαλέτου μας χόρευαν κάτι αμερικανικά πηδηχτά με κλακέτες και την άλλη ένα γκρουπάκι 3-4 «Μαριάτσι» τραγουδάγανε τα γνωστά μεξικάνικα ερωτικά τραγούδια με κάτι τεράστιες βερνικωμένες κιθάρες και με τις γυαλισμένες μπρούτζινες τρομπέτες τους που έκαναν πολύ σαματά.
Εντάξει, στους επιβάτες στην αρχή άρεσε αλλά τα ξέρανε αυτά όλα και κάπου εκεί στην μέση κάθε βραδιάς αρχίσαν να χασμουριούνται και μισοκοιμούνται πολύφαγωμένοι και κουρασμένοι από την πρωινή βόλτα στις πόλεις του Μεξικού και κρυφά έφευγαν. Την επόμενη είχανε και άλλο λιμάνι να δούνε. Κατά τις 9:30 είχε αδειάσει το σαλόνι. Εν τω μεταξύ μαγικά τα ταξίδια και κρουαζιέρες στο όνειρο ήταν αυτές.

Άκουσαν, ζήλεψαν, μας άρεσε, είπαμε και ήρθαν οι γυναίκες μας, η δική μου και του καπετάνιου Κώστα Θεοχάρη που έφερε μαζί με τα δυο τους παιδιά. Την Έφη εκεί στα 16-17 χρόνων και τον μικρό Θανάση. Βάζαμε εμείς τα χρυσά γαλόνια με τα σμόκιν, βάζαν τις τουαλέτες οι γυναίκες μας, Νέοι είμαστε μαζευόμαστε όλοι μαζί οι αξιωματικοί στην ρεζερβέ περιοχή μας μπροστά μπροστά στην σκηνή να πιούμε κανένα – με ειδικές εντολές ανάλαφρο – ποτό έτσι ώστε να μην μοιάζουμε ότι μας φέραν από κανένα βουνό. Άσε που ήταν και πόλος έλξης για να κάνει και δουλειά ο Μπάρμαν που μας παρακάλαγε να πηγαίνουμε. Βγήκε πάλι αυτός με το μπάντζο ντριν ντριν ντριν. Βγήκε ο άλλος, ο Τζέπερσον ξανά και ξανά κάθε βδομάδα άντε και μετα οι Μαριάτσι … κοιμισμένα πράγματα και ας πάσχιζε ο φτωχός ο Φράνκο Φράνκι που ήταν ο διευθυντής της κρουαζιέρας (cruise director) να κρατήσει ξυπνητούς τους επιβάτες.

Η σημαία μας πίσω ήταν είπαμε η Ελληνική. Έλα όμως που δεν υπήρχε τίποτε να το θυμίζει αυτό, μια Ελληνική βραδιά ρε αδελφέ να ξέρουν που βρίσκονται. Το είπαμε του Φράνκο Φράνκι σε άπταιστα αγγλικά για αστείο τάχα μου -«Ρε Μίστερ Φράνκο Γουάι νο γκρηκ ναιτ?». Φαίνεται του άρεσε η ιδέα και άρχισε να είναι συνέχεια δίπλα μας και να λέει «Πλιιιζ φτιάξετε κάτι Ελληνικό, έστω λίγο να έχει μουσική και να χορεύει κάποιος. θα το λατρέψουν» Έμαθε και που ήταν το γραφείο μου και ερχόταν κάθε μερα από νωρίς γκρου γκρου γρου. Εύκολο το έχεις; πως θα γίνει αυτό από εμάς και με ποιόν; Χορευτές δεν είχαμε, Ούτε τραγουδιστές είχαμε, μπουζούκια ούτε για δείγμα, μόνο κάτι κασέτες που είχαμε μαζί μας και αυτές ήταν οι περισσότερες του νταλκά. Καζαντζίδης, Διονυσίου, Νταλάρας και τέτοια σε τραγούδια που ήταν της εποχής. Τραγούδια, όχι μουσική. Ποιος; Που; Τι; Πως θα γινόταν αυτή η βραδιά; Εμείς εννοούσαμε να φέρει απ’ εξω κανένα Ελληνικό επαγγελματικό γκρουπ. Ο άλλος παρακάλαγε όλη μερα όλη νύχτα. Είπαμε να την σκαπουλάρουμε μηχανικοί πράγμα τι δουλειά είχαμε. Για πλάκα το είπαμε. Έβαλε τα μεγάλα μέσα πήγε στον Καπετάνιο και τον έψηνε, να
μας ψήσει.

Ανέλαβα σκηνοθέτης και συγγραφέας, τι να κάνω; και … βρήκαμε και τους χορευτές των ελληνικών χορών με το ζόρι. Θα ήταν ο Κώστας ο Γκάτσος ο προϊστάμενος ηλεκτρολόγος (που θα μας διαβάσει εδώ και θα βεβαιώσει ότι όσα λέω είναι αληθινά ) ο Μαρίνος ο Γαβαλάς Γ’ μηχανικός και ο Θοδωρής Ανεμικός ο ασυρματιστής.

Τρία λεβεντόπαιδα εκεί στα νιάτα τους. Τυχεροί που τους είχαμε στο καράβι.

• 

• 

Ναι, αλλά από χορό τι να σας πω; Ξυλάγγουρα σκέτα. Ποιος να τους μάθει; εγώ μόνο μπλουζ ήξερα. Ευτυχώς η γλυκιά η Έφη η κόρη του καπετάνιου πήγαινε σε σχολή χορού εκεί στον Πειραιά και όταν είδε τα χάλια τους γέλασε με αυτό το νευρικό γέλιο των παιδιών και ανέλαβε να μετατρέψει τους άγαρμπους πρωτάρηδες αξιωματικούς σε χορευτές. Χα…

Οι Πρόβες ξεκίνησαν εξοντωτικές, Εντατικές, ακόμη και μετα το μεσημεριανό φαγητό, στο πρωινό, στον καφέ, όποτε υπήρχε κενή ωρα η ελεύθερο σαλόνι, τα παιδιά έδιναν ραντεβού και μάθαιναν χορό. Εκεί κοντά και η γυναίκα μου που είχε αναλάβει βοηθός σκηνοθέτη, ενδυματολόγος, μουσικός διευθυντής, σύμβουλος προγράμματος και κριτικός κλπ. ήταν παντού στις πρόβες. Εγώ κλεισμένος στις σκέψεις μου μονάχος μου έψαχνα να βρω κάτι να το κάνουμε λιγάκι ενδιαφέρον σαν θέαμα. Και να ξυπνήσουμε και τις αμερικάνικες συνειδήσεις. Βασικά έπρεπε να τους κρατήσουμε ξυπνητούς. Όλες οι βραδιές ήταν τυποποιημένες, Άντε 3 χορευτές με άσπρο πουκάμισο και μαύρο ζωνάρι που χορεύαν ίδια σαν μπαλέτο. θέλαμε να σπάσουμε το κατεστημένο με κάτι διαφορετικό. Ναι αλλά τι;

Ο Φράνκο τους παρακολουθούσε από κοντά που πασχίζανε να βάλουν τα πόδια τους σε μια σειρά και κούναγε με λύπη το κεφάλι του. Αλλά άμα δεν ξέρεις τους Έλληνες μην κάνεις κριτική. Εδώ κάναμε ολοκλήρους Ολυμπιακούς αγώνες και την παραμονή της έναρξης στρώναμε ακόμη τον χλοοτάπητα στο στάδιο, και προλάβαμε μια χαρά Που να καταλάβει; Ήταν άγνωστα μονοπάτια γι’ αυτόν. Ερχόντανε κοντά μου όποτε με έβλεπε, όπου με έβλεπε «Βρήκες τίποτε; Πόση ωρα να το κρατήσουμε το σόου; Δύσκολα τα βλέπω. Τι να κάνουν οι μουσικοί μας; Έχουμε καμία παρτιτούρα από Ελληνική μουσική;» και τέτοια ανησυχητικά.

Ρε κοίτα στα καλά καθούμενα που αποκτήσαμε και άλλη δουλειά. Ο Παναγιώτης ο Ποθητάκης ο ΑΒ μηχανικός ήταν βράχος στο μηχανοστάσιο. Τέρας εμπιστοσύνης δεν φοβόμουνα, ήταν παντού. Και τα άλλα παιδιά βέβαια, σκυλιά εκεί, πρώτα η δουλειά πάντα. Βρήκαμε κάτι κασέτες με τραγούδια ελληνικά, άντε από δω άντε από κει. Βάλαμε και την Εγγλέζα την λογίστρια την Μάριον που ήταν λίγο μεγαλοκοπέλα και ασχημούλα και έψαχνε να βρει κάνα γαμπρό – κατά προτίμηση Αμερικάνο- που είχε δει πως χορεύεται το τσιφτετέλι μια φορά στο σινεμά, να την μάθουμε και αυτή να χορεύει με το τραγούδι « ο Σαλονικιός»- αυτό είχαμε μόνο πλησιέστερο σε τσιφτετέλι και ο λοστρόμος μας ο Γιώργης ατόφιος μάγκας ναυτικός ήταν ο μόνος που δεν χρειάστηκε μαθήματα. Αυτός χόρευε το ζεϊμπέκικο από παιδάκι και μάλιστα έπινε και ένα ποτηράκι κρασί απ’ το πάτωμα στον χορό επάνω.

Ο Καπετάν Κώστας με έπαιρνε τηλέφωνο αν και είμαστε σε διπλανά δωμάτια.«Μάααστρο Γιάαννη θα το κάνουμε το σόου;» -τράβαγε έτσι την φωνή του αργόσυρτα πάντα-

«Μέχρι και το γραφείο θέλει να το κάνουμε». Τα είχε πει και στο γραφείο. Πίεση λοιπόν από παντού και με εντολή γραφείου πλέον.
Εγώ εκεί, με ένα τεράστιο κενό στο μυαλό «Τι να κάνουμε;». «Ας ακολουθήσουμε τις 10 εντολές» είπε η γυναίκα μου αστειευόμενη με το «Εντολή του γραφείου».

-Ωπα! Έτσι μου ήρθε κατακούτελα η ιδέα μεσημεριάτικα. -Μπράβο μπράβο σωστό. Οι δέκα εντολές ή μάλλον η ιδία η Γένεση θα είναι το θέμα μας. Αυτό που το γνώριζαν όλοι οι επιβάτες και συνέδεε τα πάντα. Αυτό έφτιαξα. Παρένθεση: Οι Αμερικανοί σαν επιβάτες θέλαν να υπάρχει η Βίβλος στο κομοδίνο της καμπίνας τους έτσι όπως και στα ξενοδοχεία τους. Γι’ αυτό όλες οι καμπίνες είχαν από μια στα Αγγλικά φυσικά. Έτσι και αλλιώς τις φέρναν κούτες ολόκληρες οι παπάδες εκεί και κάθε βδομάδα τις στέλναν μαζί με τις αποσκευές των επιβατών. Είχα και εγώ μια εκεί μπροστά μου, που δεν την είχα ανοίξει ποτέ βέβαια. Την άνοιξα πρώτη φορά και εκεί από την πρώτη της σελίδα η έμπνευση ήρθε. «The Greek night» άρχισε να σχεδιάζεται. Κάθε Παρασκευή βράδυ λοιπόν ορίστηκε η δική μας ελληνική νύχτα και άρχισε η σχετική διαφήμιση μέσα στο πλοίο. Πυρετός.

Η Πρεμιέρα ορίστηκε λοιπόν, σήμερα. Αυλαία, Φώτα….Πάμε. Ναι… αλλά τα φώτα δεν ανάβαν τότε, αντίθετα έσβηναν όλα στο σκουρόχρωμο σαλόνι ακόμη και τα φωτάκια που έμοιαζαν με αστεράκια στην οροφή του “Starlitε». Απέραντο σκοτάδι που έκανε τους πάντες να σιωπήσουν, Όλα; εκτός από ένα μικρό λαμπάκι που δεν
φαινόταν, μέσα στο μικρό δωματιάκι με τα στερεοφωνικά μηχανήματα και εγκαταστάσεις (Booth στα Ελληνικά ) με τον Τιμ (τον DJ) και εμένα εκεί μέσα, να έχω καταπιεί ένα βουνό. Σταμάταγαν όλοι να κινούνται και να μιλάνε. Ακουγόταν ξαφνικά δυνατά η στεντόρεια φωνή του Franko Franky ενισχυμένη με μπόλικη ηχώ σε στερεό surround …

«Εν αρχή ην το Χάαααοοοοος!»

Η ζωντανή μπάντα μας κρυμμένη πίσω από την μπλε λουλουδάτη κουρτίνα άρχιζε να γρατζουνίζει σε ένα σιγανό τύμπανο «γκρου γκρου γκρου». Εγώ μέσα στο καμαράκι σκυμμένος με τον ολόξανθο Ιρλανδό DJ
κράταγα τα γόνατα μου να μην τρέμουν από την αγωνία. Ο φράνκο συνέχισε δυνατά με περισσότερη Echo «Και είπε ο θεόοοος- –γεννηθητω φώωωωως» τότε η ορχήστρα τυμπάνιζε δυνατότερα και ανάβαν τα μικρά φωτάκια στην οροφή. Οι επιβάτες αφήναν ένα σιγανό Αααααα. Συνέχιζε ο Φράνκο πιο δυνατά πλέον «και εγένετο φωωωως». Άναβε ένας μεγάλος στρογγυλός προβολέας που παρίστανε τον ήλιο μας. Και μετα … «ο
θεός έφτιαξε την γηηηηη με την πρώτη στεριά που ήταν …η Ελλάδα με τον Όλυμπο, μπλά μπλά και τα 2500 νησιά με τις παραλίες τους, Μπλά μπλά και να οι σημαίες και να οι θάλασσες και να τα νησιά, να
προβάλλονται στην οθονη/ κουρτίνα. Και ο θεός έφτιαξε την μουσική μας το μπουζούκι μας κλπ … κλπ .
Όλα ο Θεός τα έκανε για εμάς τους Έλληνες, από πάντα ευτυχώς.

Ξεκίναγε τότε η μουσική με τον πασίγνωστο στους Αμερικανούς Ζορμπά. Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε. Οι επιβάτες μετα την απέραντη σιωπή της εισαγωγής, ξέσπαγαν όρθιοι σε χειροκροτήματα και ιαχές, πολλά χειροκροτήματα όμως, Πολλά. Έτριζε το σαλόνι, και τα γόνατα μου. Χόλυγουντ σας λέω. Άρχιζε η μουσική σιγά σιγά, πότε από κασέτα πότε η ζωντανή μπάντα. Αρχίζαμε με χασάπικο βέβαια. Τα παιδιά είχαν πάψει να είναι παιδιά, είχαν μεταμορφωθεί. Χορεύαν αέρινα σαν επαγγελματίες με χαμόγελο και με χάρη. Χορεύαν τον Χασάπικο, το Συρτό, τον Νησιωτικό μπάλο, μαζί με τα κορίτσια του μπαλέτου που είχαν και αυτές μεταμορφωθεί απίστευτα σε νησιωτοπούλες και κούναγαν κυκλικά τα μαντήλια τους πάνω απ’ το κεφάλι. Όλες ξετρελάθηκαν αρχικά με τους αγνώστους γι’ αυτές χορούς και μετα με τα ίδια τα δικά μας τα αγόρια. Το Ζεϊμπέκικο το χόρευε ο Γιώργης που όταν έπινε το κρασί από το ποτήρι στο πάτωμα τρελαίνονταν οι επιβάτες και χειροκροτούσαν όρθιοι. Το τσιφτετέλι το χόρευε η Μάριον η Εγγλέζα που ήταν είπαμε σαν ξύλο απελέκητο, αλλά το ήθελε γιατί έκανε και τα γλυκά ματάκια στους άρρενες επιβάτες, τους νιόπαντρους η και στους μεγαλωμένους με το ντέφι να χτυπάει στον γοφό της -όπως την μάθαμε- καθώς χαριεντιζόταν λίγο παραπάνω όποτε έβλεπε κανέναν καραφλό και τους άρεσε, το απολάμβαναν όλοι και αυτή περισσότερο. Στο τέλος ερχόταν το κλασσικό συρτάκι με την μουσική του Ζορμπά στα όρια των μεγάφωνων, με τα παιδιά να σέρνουν τον χορό ,και με τους επιβάτες να χορεύουν το συρτάκι άγαρμπα στην σειρά όπως όλοι οι τουρίστες και
να φέρνουν βόλτα το μισό καράβι ουρλιάζοντας.

Η Ελληνική βραδιά ήταν θρίαμβος για την εποχή της . Δεν τέλειωνε ποτέ μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα και έχω μάρτυρες να το βεβαιώσουν. Τι; ……. Αυλαία… Τέλος της παράστασης.

Έφευγαν την επόμενη μερα που φτάναμε στο Λα Παζ ενθουσιασμένοι οι Αμερικανοί. Το νέο κυκλοφόρησε και στις διαφημιστικές μπροσούρες. Οι επόμενοι επιβάτες έκαναν ουρές να χωρέσουν και γέμιζαν το δικό
μας Love boat μέχρι και όρθιοι που λέει ο λόγος. Τότε ήταν σχεδόν η αρχή της εποχής της κρουαζιέρας και που την έκανε της μόδας η τότε τηλεόραση. Μαθεύτηκε γρήγορα. Σε πολύ λίγο Νέα καράβια έρχονταν σιγά σιγά, ανταγωνιστές. Πιο μεγάλα πιο πολυτελή. Και όλα αυτά σε 8 μήνες μέσα. Έπεσαν οι τιμές. Ήρθαν εκεί μια μέρα και την είδαν κάποιοι Κινέζοι από το Χονγκ Κόνγκ τους άρεσε και ήθελαν να το κάνουν λέει Καζίνο με βάση την Σιγκαπούρη. Ήταν καλά τα λεφτά και το αφεντικό είπε το Ναι.

Έτσι ξαφνικά τέλειωσαν τα μαγικά βράδια. Έρχεται η άλλη άκρη της γης, Ένας άλλος κόσμος. με εντελώς διαφορετικές εμπειρίες. Χωρίς Γκρηκ ναιτς. Ένα μακρύ ταξίδι 40 μέρες σε όλον τον Ειρηνικό και άφιξη
σε μια άλλη νέα γη. Όλοι του ξενοδοχειακού μας εγκατέλειψαν κλαίγοντας. Μείναμε οι ναυτικοί μόνοι. Η «Αυτοκράτειρα» τράβηξε για το δικό της μακρύ ταξίδι μέσα στον ωκεανό και εκεί που θα λάβει μέρος στην ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ. Στο «δεύτερο θαύμα» των ιστορήσεών μας .-

Καλο βράδυ αυτοκράτειρα, καλό ταξίδι. Τα σέβη μου!