«Ιδού θύμηση κάνω…», της Λίνας Μπόγρη – Πετρίτου

«Ιδού θύμηση κάνω…»
Στην ιστορικό Γεωργία Κουλικούρδη, στη μνήμη της με σεβασμό

Η κυρά Σαρακοστή

Στα όμορφα χρόνια της παιδικής ανεμελιάς, η προσμονή για τη γιορτή της Ανάστασης, άρχιζε με την τελευταία εβδομάδα του Τριώδιου.

Στα σχολειά μας, σε κάθε τάξη από τις πιο μικρές περισσότερο, το Σάββατο (τότε ή σχολική εβδομάδα είχε έξη ημέρες!), παραμονή της Τυρινής, φτιάχναμε την κυρά Σαρακοστή! Τα υλικά πάντα ίδια. Ένα χαρτόνι κουσέ, άσπρο από τη μια πλευρά, γκρι από την άλλη. Το μπλοκ της χαρτογραφίας, με το διαφανές χαρτί του, για την «ξεπατικούρα» του σχεδίου, και ένα καρμπόν για πιο σίγουρα αποτελέσματα!

Τα βιβλιοχαρτοπωλεία της εποχής, του κυρ Γιάννη της μαμής και του Παπόρη, (Γ. Σακκιώτης και Νικ. Καρακατσάνης αντίστοιχα), μας περίμεναν από το βράδυ της Παρασκευής, ή το πρωΐ του Σαββάτου με τα χαρτόνια έτοιμα, σε ρολό με λαστιχάκι!

Για όλους, το ίδιο πατρόν! Η φιγούρα μιας γυναίκας, με μακρύ φουστάνι, σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στην ποδιά της και χωρίς στόμα! Ήταν η κυρά Σαρακοστή, που έπρεπε να νηστέψει όλες τις ημέρες μέχρι την Ανάσταση γι’ αυτό και το στόμα ήταν περιττό! Το σπουδαιότερο όμως χαρακτηριστικό της ήταν ότι είχε επτά… πόδια! Και το σημαντικότερο;  Την ακρωτηριάζαμε, κόβοντας ένα πόδι στο τέλος κάθε εβδομάδας!  Πρώτο Σάββατο εκείνο της Καθαρής και τελευταίο το Μεγάλο Σάββατο. Στο σχολείο, μας είχαν πει πως αυτό το σχέδιο ήταν απαραίτητο στα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν ημερολόγια για να μετρούν οι άνθρωποι τις ημέρες, και έτσι έφταναν σ’ αυτό το είδος του ακρωτηριασμού!

Στο σπίτι, κάποιος μεγάλος βοηθούσε να κοπεί το σχέδιο με προσοχή και κρεμασμένο στον τοίχο της κουζίνας περίμενε καρτερικά τη μοίρα του.

Ήταν κάτι που δεν χωρούσε το παιδικό μυαλό μου και ο παππούς είχε βρει την ιδανική λύση. Ζωγράφιζε σε κάθε πόδι ένα παπούτσι που κόβοντας το στο τέλος της εβδομάδας, αποφεύγαμε αυτόν τον ακραίο τρόπο! Τα παπούτσια της κυρά Σαρακοστής τα κρατούσαμε και τα καίγαμε όλα μαζί στα κάρβουνα που έψηναν τον οβελία του Πάσχα!

Όταν ήρθε η κυρά Ζουμπουλιά στη γειτονιά, έφτιαχνε μιαν άλλη εφταποδαρούσα κυρά Σαρακοστή, με αλεύρι νερό και λαδάκι, που την έψηνε στο φούρνο. Κάθε Σάββατο πρωΐ έκοβε ένα πόδι, που το… έτρωγε, βουτώντας το στο καφεδάκι της με το ταχίνι!

Ήταν όμως τόσο καλή και πάντα πρόθυμη να μου πει παραμύθια και να ράψει ρούχα της κούκλας μου για τη Λαμπρή, που τη συγχωρούσα αμέσως για όλα εκείνα τα… ιδιαίτερα βουτήματα στο καφεδάκι της!

Καλή Σαρακοστή, σε όλους μας!

 

Λίνα Μπόγρη – Πετρίτου